සොෆිගේ අඩවිය

මම මේ කතාව එක පුංචි සිදුවීමකින් පටන් ගන්නම්.. පුංචි සිදුවීමක් ම නෙවෙයි, ඒක ජීවිතේ මනුස්සයෙක් අලුතින් උපදිනකොට ම කඩාගෙන වැටෙනවා

ටික ටික කණාමැදිරියො අඩු වෙනව කියන්නෙ ටික ටික හීන දකින්න තියෙන රාත්‍රීන් අඩු වෙනව කියන එක. එහෙම ගිහින් නින්ද පවා

සමාජ සම්මතය මොකක් වුනත් මිනිස් සිත අවසර ලත් තැන දුවන්නේම වල් වැදුණු මාවත් ඔස්සේ. නමුත් බාහිරව පෙන්වන්න උත්සහ දරනව අපි

අහස අහසේම සිටිය යුතු හින්දාම දුහුවිල්ලක්ම වී පිටව යමි මම සාංකාවන් පවා උහුල උහුලාම හීන් සීරුවේ සැඟව යමි ඉම……….

මේ කතාව මම අද පටන් ගන්නම් පුංචි අත්දැකීමකින්.. හුඟක් කල් නෙවෙයි මේ ඊයෙ පෙරේදා වෙච්ච දෙයක්.. ” මලිඳු ” කෝ

එහෙම කිව්වම හිතෙන්න ඇති මේ කතාව ස්කෝලෙ යන පුංචි උන් ගැන කියලා.. නෑ .. හරියටම කියනවනම් මේ ස්කෝලෙ යන මහා

කොළඹ ජාතික රෝහලේ STD ඒකකයයි. ලස්සනය. හුරුබුහුටිය. හුරතල්ය; කෙල්ලෙකි. බටු අැට කෙල්ලෙකි. “පොසිටිව්” දැන් කෙල්ලට ඒඩ්ස්ය. අච්.එයි.වී ය. “අර ළමයාටත්

නෑ ..ඒක හැබෑවක් .. ඇයි එහෙම කියන්නෙ .. වෙලා ඉවරයි නේ .. ඒ නිසා අපි හොදාකාරවම දන්නවා සිද්ද වුන දේවල්

එකමත් එක කාලෙක ..ඉන්දියන් සාගරයේ මුතු ඇටය කියලා ලස්සන දූපතක් තිබුණා ..ඒකේ හිටියා බොහොම සාමකාමි ,දැහැමි ජන කොට්ටාශයක් ..පිරිත් හඬින්

මම හිතාගෙන හිටියෙ බැංකුවකින් ගෙයක් හදන්න ණයක් ගත්තොත් එක්කො මම හදන ඒ ගේ සහ ඉඩම බැංකුවට ඇපයට තියන්න ඕන,එහෙමත් නැත්නම්