නිම්සල

– අවසන් ඇමතුම – මගේම නොව්නට අවසරයි උඹට වෙන අතක පැටලෙන්න උඹ දන්නෙ නැ කඳුවලටයි පුලුවන් නිහඬවම නාය යන්න සංසාරෙ

මල්කෙමී දුම්වලලු සෙනෙහෙන් වටලලා ගෑණු රස දෙන්න හරිහපන් මත්වෙලා යාන්තමට පියවෙච්ච නෙත් යුගල දල්වලා දැන් ඉතින් නුඹ වරෙන් සාරි පොට

කවුළු පියන් හැර බැලුවොත් නෙතු ​​යොමලා පවුරු බිඳ දමා ලෝකය ඇත​​ ​ දුවලා බැබලු කලට ඇස්සට දත​​ ​ නියවාලා පැවරු

වනඟ සිතැඟිව විඳිනු රිසියෙන් ආ දිනක එක මනඟ පොබයන විහඟ රාව දසත ගලයි නෙක ඉනඟ නෙරිය වන් මිණි කිකිණිය මෙපුරවර

මේ නෙත් සසලව පස්කම් සැප මැද කුමටද කඳුලේ ගිලෙනු නියා…….

පෙර කල පිනකට මිනිසුන් විලසට පැමිණුන මෙලොවට දැකුමෙන් නෙතකට ඇසුමෙන් කනකට

තෙරක් නොමැති සසර මඟ හමුවෙලා රුවක් ලඟ රන්,,ස්නෙහයේ මල් පීදිලා රැයක් දිලෙන පුන් සඳ වගේ බැබලිලා එළිය කලේ දිවි අඹරම

සඳක් වෙලා සිත් අහසට සිසිල දෙනා ඉරක් වෙලා මගෙ ලෝකෙට එළියවුණා මලක් ලෙසින් මා වටකර සුවඳ ගෙනා ලඳක් නොදුටි ඔබ

හිත තාම ආදරේ නුඹට මට තාමත් අවැසිම නුඹව නුඹ ගෙන සිහිවටන මවාන මං තාමත් හිතන්නේ නුඹ මගේම ____

ගහක් පාමුල වැටුණු කොළයක් රවන අහසට දුක කියන්නේ සිඳුණු වැව මැද උන්නු කෙකණිය හුස්ම ඉල්ලා කෑ ගසන්නේ ඉරුණු පොළොවේ පතොක්