නිම්සල

පොතකින් දැනුණු කවියක් 01: කතෘ : ලක්ශාන්ත අතුකෝරල කෘතිය : සමහර කමටහන් ප්රිකාශනය : සරසවි 2017 වර්ෂයේ සියලුම රාජ්යට සම්මානවලින්

නූතන පරම්පරාවේ දක්ෂතම කිවිඳියන් අතර ඉදිරි පෙලෙහි අසුන් ගන්නා දිනූ රාජගුරු සිය කවිය හා හරඹ කරන්නේ අමුතුම ආකාරයකිනි.ඉතා විචිත්‍රවත් භූමි

ඉඩෝරයක් අවසන් කරනා පළමු වැසි බිද මිහිතලයට කෙතරම් ආශ්චර්යමත් වන්නේ ද ඉන් ඔබ්බෙහි වූ වචනයට නොනැගිය හැකි ආශ්චර්යයක් මිනිස් සන්තානයේ

ජීවිතය යනු ආශිර්වාදයක් බවත් ,මේ සටහන කියවන ඔබ ආශිර්වාද ලද්දෙක් බවත් ඔබට ජීවිතයේ කී වරක් හැගී තිබෙනවාද? ඔබ ලත් මේ

නුඹ… සෙමින් විත් බර අඩි තබා සුමුදුව… පියවර සන් කල ම’හද බිම්කඩ මත පර මල් වුවද පූදියි.. වියළි පරපත් මත….

සිව් මහා බඹ සෙනඟ මගෑරිය ඉසව්වක වම් ඇලෙන් මායාව නිදනවා සොඬඟ බොල් බැත අහුරු මිසක නෙළුමන් නොගෙන ගම් වදින හස්ති

හුඟක් දේ ජීවිතේ මග ඇරිල යන්න ඇති හුඟක් දේ ජීවිතේ සුසුම් ගිල ගන්න ඇති ආදරය උණුසුමට හිත කීරි ගැසුන හැටි

කුස නොහොත් බඩ ශරීරයේ වැදගත්ම අංගයකි. මොලය කොතරම් ක්‍රියාශීලි වුවද එය ක්‍රියාකරවීමටද කුස පිරී තිබිය යුතුය. එහෙයින් බඩ ගෝස්තර වාදය

ඉතිං ජීවිතය කෙසේද වත ගොත? අනේ දැන් ගෙවී ගොස් මල් පිපුනු වසන්තය ඉපල් වූ අතුපතර ඉද හිටක පූදියි නැවුම් මල් කැකුළු

අඬන්නට හිතෙනකොට ඇති තරම් අඬන්න කඳුළු තොටුපල අපේ මගෙ නමට ලියන්න අනාගතයට තුටින් ඉතිං පා නඟන්න හිනාවුණ අතීතෙන් සිනහ ඔබ