ඉබාගාතේ ලියමි

ගොඩක් වෙලාවට අපි බබල්ගම් කන්න ආසයි. ඒක ලොකු පොඩි කියලා බේදයක් නෑ. හිතන්න එහෙම ආස නැති අයත් අපි එක්ක ඉන්න

හිත නිවන මිනිස්සු හරි අඩුයි. ඒක හරියට කළුනික හොයනවා වගේ වැඩැක්. බහුතරයක් කරන්නෙම අවස්ථාවක් ආපු ගමන් තව කෙනෙක්ගෙ හිත අවුළන

ළඟ එන අගෝස්තුව කියන්නේ හුඟක් දෙමාපියන්ගේ බලාපොරොත්තු වලට දරුවන් විසින් පණ දෙන මාසයක්.දෙමාපියන් වුවත් නො ඉවසිල්ලෙන් හුස්ම ගන්න කාලයක්.උසස් පෙළ

ජීවිතේට විවිධ අය එනවා යනවා. එහෙම එන අතලොස්සක් ජීවිතේ ඉඩක් අරගෙන ජීවිත වල කොටස්කාරයෝ වෙලා අපි එක්කම ජීවත් වෙනවා. සමහර

“මචං ගංජා ටිකක් තිබුණනම් මේ වෙලාවේ කියලා වැඩැක් නෑ..” “ගංජා..ඉතිං බීපන්කෝ” “කොහෙද ඉතිම් , උඹලා බබ්බු වගේනේ. සෙට් වෙන්නේ නෑ”

මං මුලා වුණ ජීවිතයක ට නොලැබීම ඉස්තරම්ම විදියට ලැබිලා තියෙද්දිත්, ලැබීමක් ගැන බලාපොරොත්තු දල්වගෙන තත්පරයෙන් තත්පරය හුස්ම ගන්න එකත් වෙලාවකට

ජීවිතේ දිනන්න ඕන කියලා හැමදාම කුමුදුට එයාගෙ අම්මා කියද්දී කුමුදු හැමදාම ඒ වචන වලට පයින් ගහලා අහකට වෙනවා . හරිම

කවදටත් වඩ මට උඹව දැණෙනවා.. !! හිත කකියවන වේදනාවල් මුලු ඇග පුරාම දුවලා.. ! මතක හරි ලස්සනයි, උඹත් ඇස් මානේ

හැන්ඩියට ඇදලා පැළඳලා ගෙවෙන සමහර ජීවිත කතා වලට වඩා රස්තියාදුකාර ජීවිත වල සැනසීම, සතුට ඕන තරම්. ඉස්සර අම්මා ඇහුවාම කවුරු

“අපෙ හාමුදුරුවනේ, බෝ මළුව අමදින්න කියලා” “කොයිතරම් දෙයක් ද ” “මේපාර ලේ දන් දීමේ කදවුර ඒම නැති පාටයි.” “ජුනි 3