හදවත් ගැහෙන තැන

තරු එකින් එක ඇහැරෙන මද අඳුර මැදින් සේපාලිකා මල් සුවඳ ගෙන ගෙට එබෙන සිහිල් මද පවනට මම දොර විවර කර

ජීවිතයේ කිසිදාක අත්හළ නොහැකියැයි සිතූ තැන් කොතෙක් නම් අප කාලයත් සමග පසුකර විත් ඇත්ද? ඇතැම් තැන් හසරැල් නිසාම අත්හරින්ට නොහැකි

දවස ගෙවී යා යුත්තේ හෝරාවලින් නොව අවුරුදු වලින් යැයි මට සිතෙන්නේ ඔබ හමුවූ දින සිටය. අප බොහෝ දිනකට පසු හමුවෙද්දී

අවසානයේ අපි සමුගන්න තීරණය කළෙමු. හමුවෙන්න, ළංවෙන්න මග බලා සිටි හදවත්වලට එය නුහුරු වන්නට ඇත. දරාගන්නට අසීරුම වන්නට ඇත. එහෙත්

අප වටා කවුරුන් සිටිය ද අපේ අත්වැල් කවුරුන් හා බැඳී තිබුණ ද ජීවිතය සම සමව බෙදාගත් තැන්වල පවා අපට තනිවම

පේ‍්‍රමය යනු පාලනය අතහැරීමයි. -පාවුලෝ කොයියෝ – පියෙද්‍රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපීමි – ඒ මා මෙතෙක් පේ‍්‍රමය ගැන කියවූ අගනාම

අත්හැරිය යුතු ම තැනදී අත්හරින්නට සිතා ළං ළංව වෙන් ව යා නොදී සංසාරයක් නිමා කළ සිදුහත් – යශෝධාරා, ඒ පේ‍්‍රමය

කොරෝනා නැතිනම් කොවිඞ් 19 මේ දිනවල ලෝකයේ ම වැඩි කතාබහට ලක්වන මාතෘකාවයි. නමුත් ඒ ගැන කතාකරන්නට පවා බිය සිතෙන තරමට

කියන්නට බොහෝ දේ ඇතත් ඔබට අසන්නට ඉඩක් ඇති දිනෙක ඔබ අසන්නට රිසි විටෙක කියන්නට ඒ සියල්ල සිත් පසෙක පරිස්සමට තබා

ගසක උස අත්තකින් මලක් වැටෙන විට ඉන් පොළවට රිදුම් දෙන්නේ නැත. ඒත් සමහර මල් බිම වැටෙන්නේ ම පොළවට දරාගන්නට බැරි